Kanada jest państwem o dużej decentralizacji władzy. Mamy rząd federalny, prowincjonalny i władze lokalne. Każdy z tych szczebli ma inny, własny zakres władzy i każdy jest niezależny od wyższego szczebla.
Władze federalne i prowincjonalne (terytorialne) działają w oparciu o system partyjny. Władze lokalne nie mają podziału na partie.
W Kanadzie obowiązują JOW-y, czyli „First Past the Post”, to oznacza, że w okręgu wyborczym kandydują przedstawiciele różnych partii i wygrywa ten co zdobędzie najwięcej głosów.
Każda partia, która uczestniczy w wyborach, stara się wystawić najlepszego kandydata i zwykle kandydat jest mieszkańcem okręgu wyborczego, a także w jakiś sposób jest znany i popularny w tym środowisku. Może to być pracownik administracji znany z działalności społecznej, działacz sportowy, popularny nauczyciel-społecznik, albo popularny z działalności społecznej lekarz, itp.
Czasami bywa tak, że partia nie mając właściwego dla okręgu reprezentanta, udaje się do znanego i popularnego z postawy obywatelskiej, ale nie związanego z żadną partią mieszkańca okręgu i proponuje mu członkostwo w partii i jednocześnie kandydaturę poselską w nadchodzących wyborach.
Bywa, że w okręgu już tradycyjnie opanowanym przez jedną partię, chce znaleźć przyczółek partia konkurencyjna. Wówczas „hoduje” sobie kandydata. Wystawiają młodego, ale entuzjastycznie nastawionego własnego działacza partyjnego, aby przegrywając, nabrał ogłady w konkurencji z doświadczonym już przeciwnikiem partyjnym. W zależności od tego jakie będą jego osiągnięcia, rokujące lub nie, będzie on kandydował lub nie w następnych wyborach.
Wygrywając wybory poseł reprezentuje swój okrąg w parlamencie. Jak się znajdzie tam pierwszy raz, to ma miejsce w tylnych ławach za plecami kolegów partyjnych. Jego zadaniem jest uczenie się tego jak parlament funkcjonuje, odnotowywanie sukcesów i porażek i referowanie tego swoim wyborcom na spotkaniach w okręgu. Jednocześnie na tych spotkaniach zbiera zgłoszone problemy jakie mu są przekazywane i przekazywanie ich władzom swojej partii.
Działalnością i regulacją grupy posłów danej partii w parlamencie, zajmuje się tzw. party whip, czyli „bicz partyjny”. Jest to doświadczony poseł, który w porozumieniu z liderem partyjnym pilnuje aby posłowie zachowywali się zgodnie z polityką partyjną, głosowali w całości kiedy trzeba, zabierali skutecznie głos w parlamencie i generalnie, aby ich działanie było pożyteczne. Mimo, że „party whip” ma tak ważną rolę, jego działalność powinna być na tyle dyskretna, aby jego nazwisko nie pojawiło się w czołówkach gazet.
„Party whip” zajmuje się też nowo wybranymi posłami. Badając ich zainteresowania związane z polityką państwa, pilnuje, aby pogłębiali wiedzę w wybranym kierunku. A po pewnym czasie, zaczyna przygotowywać młodego posła do pierwszego publicznego wystąpienia. Zaczyna się od tego, że poseł musi odsiedzieć w bibliotece parlamentarnej wiele godzin zgłębiając zadany temat. Kiedy opracuje referat z jakim ma wystąpić, konsultuje swoje opracowanie z władzami partyjnymi i uwzględnia ich opinie.
Pierwsze wystąpienie posła na forum parlamentu jest niezwykle ważne. Najważniejsze jest dla niego samego, bo opisze go prasa, oceni opozycja, ale co najważniejsze, ocenią go wyborcy z jego okręgu. Po takim wystąpieniu poseł przesunie się nieco do przodu w ławach partyjnych parlamentu. A po latach, jak jego wiedza i doświadczenie wzrosną, przesunie się do pierwszej ławki, bliżej władz partyjnych i może zostać nawet ministrem kiedy partia wygra wybory, oczywiście ministrem działu państwowego, którego politykę przez lata studiował.
Jak łatwo zauważyć, kanadyjski system parlamentarny jest prawie identyczny z systemem brytyjskim. Obowiązuje podobna konwencja co do prowadzenia dysput, parlamentarzyści adresują swój głos do „speakera”, a kolegów w ławach parlamentarnych nazywają: „szacowny kolego poseł z… regionu”.
Jednym z panujących obyczajów jest szacunek dla władzy która funkcjonuje z „nadania Jej Królewskiej Mości.”
„Maczuga” jest jednym z najważniejszych symboli, które Kanada odziedziczyła po brytyjskiej tradycji parlamentarnej i jest ten symbol nadal używamy. Jest to masywne berło, ciężkie i ozdobne, które jest pod opieką „sierżanta sztabowego” ochrony parlamentarnej. Symbolizuje władzę przewodniczącego i prawo przyznane Izbie Gmin przez Koronę do przestrzegania i uchwalania ustaw.
Maczuga jest uroczyście wnoszona na początek zasiadania parlamentu i jest wynoszona, kiedy parlament ulega rozwiązaniu przed nowymi wyborami.
Źródło: NEon24.pl
Od redakcji: za zgodą Autorki przypominamy ten tekst z 27 sierpnia 2020, bo jest aktualny i ważny.
- Kanadyjski system wyborczy - 16 stycznia 2024
To jesdt raczej anty-reklama JOW-ów. Bo dlaczego Kanadą rządzą pederaśc i , zieloni komuniścvi itp swołocz?
Panie Profesorze. Ano dlatego, że społeczeństwo Kanady jest wynarodowione. JOW – jako mechanizm wyborczy – chyba nie nadaje się do nie jednorodnych i nie homogenicznych społeczeństw. To samo stanie się z również Francją, która ma JOW dwuturowy, za ileś tam lat jak większość francuskiego narodu zostanie opanowana przez kolorowych. Wtedy rzeczywiście żaden JOW im nie pomoże a na pewno utrudni. Na razie w Polsce ten proces wynarodowiania może być realizowany przez obecną ordynacje mniejszościową, dla niepoznaki proporcjonalną nazwaną.
Sądzę, że Anglicy w instynkcie samozachowawczym – bowiem przeżyli próbkę nie demokratycznego (proporcjonalnego) mechanizmu (byli w UE) – opuścili ten obcy ich wartościom demokratycznym twór. Jak pisze Jędrzej Giertych „Koneczny uważa Anglię za jedną z najmocniejszych twierdz cywilizacji łacińskiej. /…/ Anglia jest wybitnie łacińska, co się wyraża w niezależności i aktywności jej społeczeństwa, w jej praworządności, w jej duchu wolności”.