Źródło: Tygodnik Katolicki "Niedziela"

"Niedziela" Ogólnopolska 50/2009 z 13 grudnia 2009

Odwołanie Tadeusza Wrony ze stanowiska prezydenta Częstochowy to nie tylko krzywda wyrządzona jednemu z najwybitniejszych polityków polskiego samorządu. To poważny symptom zagrożenia dla wolności samorządu w ogóle i wolności naszej opinii publicznej. W Częstochowie pokazała zęby partyjna oligarchia. Koalicja PO-PiS-SLD (ta sama, która decydowała o przerwaniu pracy Sejmu w RP 2007, a potem o przyjęciu Traktatu Lizbońskiego) zgodnie postanowiła usunąć niezależnego prezydenta, którego uznała za zawadę dla swoich wpływów i swojej władzy.

Tymczasem samorząd jest w Polsce ostoją rzeczywistej opinii publicznej i zaporą przed deformacją życia publicznego. Władza partyjnych central pozwala bowiem na efektywne kontrolowanie opinii publicznej, nawet w sprawach najważniejszych dla interesu publicznego i najbardziej oczekiwanych społecznie. Tak jest na przykład z postulatem zniesienia głosowania na listy ustalane przez partyjne centrale, co stanowi praktykę nie tylko zasadniczo zmniejszającą osobistą odpowiedzialność posłów, ale samym partiom pozwalającą nie liczyć się z odpowiedzialnością społeczną. Partie z ciał pośredniczących stają się scentralizowanymi aparatami wyborczymi, a posłowie – funkcjonariuszami ich interesów. Symbolem tego był dla mnie wywiad z młodym, bardzo pewnym siebie posłem PiS, który w dniu głosowania ustawy ratyfikacyjnej Traktatu Lizbońskiego nie tylko nie mógł powiedzieć, jak będzie głosował w tej kluczowej dla pozycji Polski i charakteru współpracy europejskiej sprawie, ale nawet nie potrafił powiedzieć, do czego będzie przekonywał kolegów w dyskusji wewnątrzpartyjnej, bo partie obowiązuje nie tylko solidarność w działaniu, ale również osławiona "jedność przekazu", niszcząca po prostu debatę publiczną.

Mimo jednak powszechnego oczekiwania opinii społecznej na wybory większościowe, z prawem zgłaszania kandydatów w okręgach wyborczych i wyborem osób, partyjne centrale potrafią skutecznie pozbawić ten postulat jakiegokolwiek oparcia politycznego, mimo masowego poparcia dla wprowadzenia tej instytucji w społeczeństwie.

Słaba pozycja posłów pozwoliła niedawno premierowi Tuskowi uniknąć jakiejkolwiek krytyki w swojej partii po tym, jak okazało się, że na najwyższych stanowiskach w państwie lokował ludzi powiązanych z gospodarczym półświatkiem. Odpowiedniej reakcji już wcześniej nie wywoływały sytuacje nawet tak drastyczne, jak zamieszanie w narkotyki ważnych współpracowników lidera PO na Zachodnim Pomorzu. Patrona skompromitowanych polityków wysłano do Brukseli i nikt nie próbował dociekać, w jaki to sposób młodzi, zdemoralizowani działacze osiągnęli tak wysokie pozycje w polityce swojego regionu.

Niestety, konsolidacja państwa partyjnego trwa cały czas. Jej najnowsze przedsięwzięcie to pomysł Donalda Tuska, by znieść powszechne wybory prezydenckie, co w warunkach kryzysu polskiego parlamentaryzmu oznacza po prostu wyznaczanie prezydenta przez partyjne centrale. W sytuacji, gdy dysponują już kolosalnymi państwowymi pieniędzmi i przywilejami w mediach, zablokowanie możliwości prezentowania niezależnych kandydatów w wyborach prezydenckich ma być jeszcze jednym ryglem chroniącym władzę państwa partyjnego. Chroniącym je po prostu przed Polakami – by można było zarówno wszczynać niekończące się awantury bez troski o powagę państwa, jak i zawierać dowolne układy – bez troski o zasady i zobowiązania społeczne.