Beger narzeka, że brakuje dużo podpisów. Jankowiak tłumaczy, że nie jest lubiana przez partyjne doły. Wtedy posłanka Samoobrony proponuje Jankowiak start w wyborach (dzień przed zamknięciem list): – Niech pani zbiera na siebie te podpisy, to podniesie nam liczbę głosów w wyborach.
Jankowiak: – Z którego miejsca? 13?
Beger (chwilę myśli): –Mogę pani dać, nie wiem. Szóste, ósme?
Jankowiak: – Z trzeciego.
Beger wybucha śmiechem: – Pani Reniu, na trzecie to trzeba mieć pieniądze.
Tu wtrąca się mąż Beger: –Żeby tam, do Warszawy wpłacić.

Cóż, widocznie coś jest w tej kolejności na listach wyborczych, skoro tak trzeba tutaj walczyć. "Gazeta Wyborcza" z tego samego dnia donosi np., że na polecenie władz centralnych LiD z pierwszego miejsca w okręgu katowickim skreślony został Zbigniew Zaborowski, a zastąpił go nie zamieszkały nawet w okręgu Andrzej Celiński, na którego miejsce na liście wyborczej lokalne struktury nie miały wpływu. Telewizja Publiczna podała nawet, że Zaborowski zrezygnował sam, po tym jak dowiedział się, że nie wystartuje z pierwszego miejsca na liście wyborczej. W tym samym jednak numerze "GW", co wspomniane artykuły, jest i inny artykuł z wątkiem wyborczym, który z całą pewnością nie świadczy już dobrze o rzetelności dziennikarskiej. Pisze Jarosław Kurski:

Po zwycięstwie "Solidarności" postanowiliśmy zachować tytuł "Wyborcza", by pokazać, że pozostajemy wierni wyborowi z 4 czerwca 1989. […] By 18 lat temu opowiedzieć się na rzecz wolności, a przeciw komunie, wystarczyło wrzucić do urny głos. Ale do pierwszych wolnych wyborów w Polsce – o czym dziś się zapomina – poszło jedynie 63% uprawnionych do głosowania!

"Gazeta Wyborcza" uważa wybory z 1989 r. za pierwsze demokratyczne wybory! Ale w tych pierwszych wolnych wyborach, wg "GW", 65% miejsc w Sejmie na skutek porozumienia Okrągłego Stołu z góry zapewnione mieli komuniści, o czym "Gazeta Wyborcza" nie chce pamiętać. Zarówno formuła tych wyborów, jak i emocjonalne odrzucenie PZPR-owskiej listy krajowej, były zaś kwitowane przez Michników i Geremków stwierdzeniem, że umów trzeba dotrzymywać.

Warto więc przypominać obiektywnie te okoliczności historyczne, chociażby po to, aby nie dać sobie wmówić kwestii o rzekomej niedojrzałości społeczeństwa, które po prostu w znacznej części nie chciało na takich zasadach głosować (i tak było wiadomo, kto będzie miał większość). Mogłoby to być też wstępem do ożywionej debaty na temat jak wykorzystaliśmy to 18-lecie i dlaczego dzisiaj tak znaczna część społeczeństwa nie chce głosować na dotychczasowych, często przecież zmienianych, ale widocznie bezskutecznie, zasadach.

Sondaże stale pokazują poparcie dla JOW powyżej 70%, zebrano już prawie milion podpisów pod referendum w tej sprawie, a premier, który w spocie telewizyjnym chwali się: robimy to, czego chcą Polacy, ani myśli o tym referendum. Platforma Obywatelska nawet nie potrafi teraz tego przypomnieć i odegrać rolę konstruktywnej opozycji, zaś odgrywa rolę głupkowatej opozycji, wywieszając drogie billboardy na koszt podatników z napisem rządzi PiS, a Polakom wstyd, pod którymi wstyd się jej nawet podpisać, a po powyborczym sojuszu z LiD-em i "Gazetą Wyborczą" ostatecznie by o JOW zapomniała.

Praktyka funkcjonowania jednomandatowych okręgów wyborczych pokazuje, że aby zdobyć mandat potrzeba co najmniej 30% głosów w okręgu, podczas gdy u nas w ostatnich wyborach 2/3 posłów nie zdobyło nawet 1%, a wielu z nich nawet tysiąca głosów. Nieprzypadkowo prof. Zbigniew Brzeziński nazwał kiedyś obowiązujący w Polsce system wyborczy najgorszym i najgłupszym na świecie. Podsumował tak system, który nie dość, że nie wyłania stabilnego rządu, to jeszcze promuje miernotę i sprzyja korupcji politycznej przy ustalaniu list. Skutki takiego systemu widzieliśmy m.in. jako tzw. taśmy prawdy, które zdaniem prezydenta pokazały tylko jak wyglądają w Polsce normalne negocjacje polityczne. No, jeśli tak ma wyglądać norma, to wciąż jesteśmy w III Rzeczypospolitej, a premier nie ma prawa mówić o czwartej!